Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά, γινόμαστε μάρτυρες ακραίων συμπεριφορών σε αγώνες παιδικών και εφηβικών πρωταθλημάτων. Οι διαπληκτισμοί μεταξύ των θεατών, οι ύβρεις εναντίων των διαιτητών (ρέφερι που επίσης είναι πολύ νέα παιδιά) και σε κάποιες περιπτώσεις η άσκηση βίας είναι δυστυχώς συνηθισμέναφαινόμενα.
Ποιοι παρακολουθούν τα ματς παιδικοεφηβικών; Μήπως οι χούλιγκανς από τις διάφορες θύρες των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων; Ας μην γελιόμαστε οι φίλαθλοι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους γονείς των 15χρονων παικτών.
Το θλιβερό αυτό φαινόμενο ξεκινάει από την παντελή έλλειψη αθλητικής παιδείας σε συνδυασμό με την πείνα των γονέων για διάκριση των παιδιών τους. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά:
Δεν μπορούν να διανοηθούν ή να δεχτούν κάποια ομάδα να παίζει καλύτερα από την δικιά τους. Δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ο αντίπαλος και δυστυχώς κάποιες φορές ο συμπαίκτης υπερτερεί σε ταλέντο από το παιδί τους.
Δεν μπορούν να διαχειριστούν το γεγονός ότι ένας συμπαίκτης παίζει περισσότερη ώρα, κάνει περισσότερα σουτ, φαίνεται περισσότερο από το παιδί τους.Δεν περνάει από το μυαλό τους η ομάδα τους να είναι σε άσχημη ημέρα ή να είναι έστω κουρασμένη.
Περισσότερο από όλα, όμως, δεν έχουν στείλει τα παιδιά τους στον αθλητισμό για τους σωστούς λόγους! Γι αυτούς όλα είναι μια συνομωσία και μια οργανωμένη αδικία σε βάρος του μοναδικού ταλέντου που έχει γεννήσει η μητέρα πατρίδα, του παιδιού τους.
Τέτοιες νοοτροπίες ασφαλώς και δεν τις συναντάμε μόνο στην Ελλάδα ή τα τελευταία μόνο χρόνια. Στην Αμερική, την Ισπανία, την Ιταλία επίσης αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα με τους γονείς.
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση σε προβλήματα που δημιουργούν γονείς στους προπονητές στην ομάδα και κατ επέκταση στα παιδιά τους; Δεν υπάρχει μία μαγική λύση που τα κάνει όλα ιδανικά και ονειρεμένα! Χρειάζεται πολύ δουλειά από την πρώτη ημέρα που ένας πατέρας ή, μια μητέρα παίρνουν το παιδί τους από το χέρι και μπαίνουν σε ένα αθλητικό σύλλογο.
Οι γονείς – όπως και οι παίκτες – πρέπει να εκπαιδεύονται από τους προπονητές και τις ομάδες. Η λογική «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» είναι καταστροφική για όλους και κυρίως για
Αν οι γονείς καταλάβουν ότι η δικιά τους συνεισφορά είναι η ενθάρρυνση του παιδιού να συνεχίσει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις σε όλη την διάρκεια της προπόνησης ή, του αγώνα, τότε θα το βοηθήσουν πραγματικά.
Αυτό πρέπει να το μάθουν από πολύ νωρίς οι ειδικοί στους γονείς και όχι να αφήσουν τα πράγματα να φτάσουν στο απροχώρητο, για να αρχίσουν να ασχολούνται. Ετσι θα αποφευχθούν οι συγκρούσεις και οι απώλειες από όλες τις πλευρές.
Προϋπόθεση είναι η ειλικρινής σχέση μεταξύ γονιού και προπονητή. Ο πλήρης αποκλεισμός των γονέων από την λειτουργία της ομάδας – όπως πολλοί πρέσβευαν στο παρελθόν – είναι βασικό λάθος που δεν πρέπει να γίνεται.
Στην Ελλάδα η δουλειά που όλοι ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλη είναι του «αλλουνού». Γι’ αυτό θα πρέπει ο προπονητής σε παιδιά μικρών ηλικιών να βρίσκει τον χρόνο για να κάνει συγκέντρωση γονέων, να μιλάει μαζί τους, αλλά και να τους ακούει.
Ο προπονητής χρειάζεται την βοήθεια της οικογένειας, όπως και η οικογένεια την στήριξη του προπονητή σε αρκετά θέματα. Ο προπονητής δεν δικαιούται να είναι αδιάφορος για το αν ο αθλητής δεν ασχολείται με τα μαθήματα του, ή, αν η συμπεριφορά του στο σπίτι, ή, ακόμη και στον δρόμο δεν είναι η πρέπουσα.
Από την άλλη μεριά ο προπονητής δεν πρέπει να δώσει το δικαίωμα να κάποιον γονέα να σκεφτεί ότι μπορεί να επέμβει στην συνολική λειτουργία της ομάδας, για να ευνοηθεί με οποιοδήποτε τρόπο το δικό του παιδί.
Το ιδανικό είναι να μπορέσει ο προπονητής να υποχρεώσει όχι μόνο τους παίκτες να βάζουν το εμείς πάνω από το εγώ, αλλά να βάλει και τους γονείς σε αυτή τη λογική, διότι μακροπρόθεσμα έτσι θα βγουν πολλαπλά κερδισμένα και τα παιδιά τους.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει ο προπονητής να έχει προσωπικότητα και γνώσεις, να μπορεί να πείσει με την φιλοσοφία του και την στάση του. Αυτή είναι μεγάλη ευθύνη τόσο των σωματείων – που θα πρέπει να προσλαμβάνουν καταρτισμένους τεχνικούς και να μην καταφεύγουν σε λύσεις του ποδαριού- όσο και των ίδιων των τεχνικών που θα πρέπει να δουλεύουν διαρκώς για να γίνονται καλύτερο. Οσα ξέρουν μέχρι σήμερα, αύριο δεν θα είναι αρκετά για την δουλειά τους! Πρέπει η επιμόρφωση να είναι διαρκής.
Πέρα από όλα αυτά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η σημερινή νέα γενιά –ειδικά στις πόλεις – μεγαλώνει σε διαμερίσματα συντροφιά με το internet, το facebook, το play station και τηλεόραση.
Τα παιδιά δεν ξοδεύουν την ενέργειά τους και οι γονείς τα γράφουν σε ομάδες κολύμβησης ή κάποιου ομαδικού αθλήματος για να τα βοηθήσουν να κινηθούν, να έχουν ώρες παιχνιδιού.
Αυτός ο χρόνος ανήκει στα παιδιά και δεν θα πρέπει να το ξεχνούν ούτε οι προπονητές, ούτε και οι γονείς φορτώνοντας τα με έξτρα πίεση και με αρνητικές σκέψεις. Το παιδί πρέπει να έρχεται στο γήπεδο με χαμόγελο και να φεύγει για το σπίτι του με ενθουσιασμό. Κανένας, μα κανένας σε αυτό τον χώρο δεν δικαιούται να το απογοητεύει.
Ο προπονητής πολλές φορές είναι ο πρώτος άνθρωπος στην ζωή του παιδιού που του λέει «όχι» που το βάζει σε όρια. Αυτό πρέπει να γίνεται με τον σωστό τρόπο, με την σωστή συμπεριφορά και πάνω από όλα με αγάπη. Οι γονείς πρέπει να έχουν το ανοιχτό μυαλό να βοηθήσουν τους προπονητές σε αυτή την δύσκολη δουλειά.
Προπονητές και γονείς πρέπει να ξέρουν ότι κάθε παιδί πρέπει να αναπτύσσεται σωστά σωματικά, πνευματικά και ψυχικά. Η σωστή διατροφή και η μόρφωση ανήκουν στην «τροφή» των πρώτων κατηγοριών, το παιχνίδι ανήκει στην «τροφή» της τρίτης κατηγορίας.
Αν οι γονείς πιέζουν τα παιδιά μας την ώρα του παιχνιδιού, ωθώντας τα στον πρωταθλητισμό και στην επίτευξη στόχων από μικρή ηλικία, το πιθανότερο είναι να τα διώξουν από τον αθλητισμό γενικότερα με οδυνηρές συνέπειες:
1. Ο αθλητισμός χάνει ένα πιθανό ταλέντο, η κοινωνία ένα πιο υγιές άτομο και το παιδί μια πιο υγιή ζωή.
2. Ακόμη και αν δεν γινόταν καλός μπασκετμπολίστας , θα μπορούσε να προσφέρει από άλλο πόστο ως προπονητής, διαιτητής, παράγοντας κ.λ.π.
3. Αν αυτό το παιδί αύριο αναπτυχθεί οικονομικά θα μπορούσε να προσφέρει και ως χορηγός στην ομάδα ή στην άθλημα που αγάπησε.
4. Ακόμα και αν δεν συνέβαινε τίποτα από τα παραπάνω, ένας άνθρωπος απογοητευμένος από τον αθλητισμό, απλά δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του στο γήπεδο ούτε σαν θεατής.
5. Και ίσως το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι όντας ο ίδιος απογοητευμένος, δεν θέλει να περάσει στο ίδιο του το παιδί τα ίδια συναισθήματα και δεν το αφήνει κι αυτό να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Αντίστοιχα ένα παιδί που μένει στον αθλητισμό και το οποίο πιθανότατα δεν θα γίνει πρωταθλητής θα έχει κέρδη τα οποία είναι πολύ σημαντικά. Θα μάθει την αξία της άθλησης για την υγεία του. Θα αποκτήσει κοινωνικότητα καιν αυτοπεποίθηση. Θα αποφύγει επικίνδυνα μονοπάτια της ζωής και θα μεταφέρει και στα παιδιά του τις ίδιες αξίες.
ΜΑΝΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ
ΠΗΓΗ http://theinsiders.gr/
